Of ik mee zou gaan naar toneel, vroeg hij me die ochtend zonder verpinken. Daar was ik niet echt op voorzien, antwoordde ik, maar toen vertraagde ik mijn geest en dacht na.
Is er een goede reden waarom ik niet mee zou gaan? Ik werk van thuis uit, ben mijn eigen baas, ik schrijf over cultuur en kinderen, ik hou van toneel, ik vind dat de tijd razend veel te snel gaat en geniet er intens van wanneer ik mijn zoon eens in zijn biotoop kan beleven, en ik weet dat hij enorm trots zou zijn als ik meekom met de klas. Dus zei ik: ‘ja, natuurlijk kom ik mee.’ Geen idee wat er op het programma stond maar toen ik hoorde dat het een stuk van Laika was, was ik dubbel tevreden over mijn beslissing. Nog niets heb ik van Laika gezien dat niet goed of beter, steengoed was. Onlangs nog het bonkende, pittige, roetsjende, knallende De Meester en Margarita, vorig jaar De Passant, en natuurlijk Pentamerone en … Dus ja, heerlijk! Zetels van Goud!
C Kathleen Michiels
Graag zou ik de persoon eens ontmoeten die het decor van zo’n voorstelling maakt. Volgens mij staat die volmaakt gelukkig in het leven! Zo’n kleine, mobiele kast vol verrassingen: uitvouwbaar, opplooibaar, lichtgevend, met verdwijnende putten, en hemelshoge gaten en ja, ook gouden zetels. Want de mama van Ali woont met haar zoon in een prachtig Alibaba-achtige living die wij meestal enkel van immoweb kennen met kegelvormige tekeningen op de muur die bovenaan eindigen in likkende vuurtongen, een schaaltje met mierzoete thee en deftige, wat statische zetels van goud om op een dag de koning te ontvangen. Maar evengoed wordt die kast een klaslokaal of een een auto waarin de mama van Ali en de papa van Aline wanhopig op zoek gaan naar hun kinderen die in het bos (alweer de kast) zijn verdwaald en het theeschaaltje nu dienst doet als stuur.
C. Kathleen Michiels
De twee acteurs spelen elk twee rollen: de jongen Ali, het meisje Aline: twee dikke vriendjes die een plannetje bedacht hebben. Omdat hun ouders allebei gescheiden zijn en de kinderen wat graag willen samenwonen, doen ze er alles aan dat hun ouders voor elkaar zouden vallen. Dan spelen de acteurs ouders: hij de papa van Aline, zij de mama van Ali. Dat vraagt een klein beetje hersenelasticiteit van het publiek maar, geholpen door een hoogst eenvoudige, goed gevonden kostuumwissel, schijnt het daar allerminst problemen mee te hebben, integendeel, de kinderen voelen zich uitgedaagd, gewaardeerd en best wel trots dat zij het doorhebben. De acteurs spelen de pannen van het dak, ondanks een hevige snotvalling. De moeder van Ali, met prachtige, roze hoofddoek, is Turkse en spreekt die taal ook in de voorstelling. De helft van de zaal groeit in de hoogte en in de breedte! Hun eigen taal hier op het podium!! Dan geeft de mama van Ali een prachtige, dik aangezette Oosterse dans ten beste waarop de meisjes in de zaal hevig beginnen mee te schudden. Herkennen ze hun eigen mama’s? Wat een plezier, wat een humor! Er wordt gezongen, getreurd, gewacht, en met Shazam probeer ik stiekem de prachtige muziek ook te grijpen (die blijkt, als Shazam tenminste werkt met kindergejoel op de achtergrond, van Anouar Brahem (Toi Qui Sait) te zijn).
C. Kathleen Michiels
Met heel weinig gebeurt hier ‘de hele wereld’, een wereld die zo hartstikke herkenbaar is voor al die kleine mensen in de zaal dat ze er met open mond en glinsterende ogen geen genoeg van kunnen krijgen. Ik voel een grote golf van emoties bij mezelf opwellen: ik ben dankbaar dat deze school zoveel culturele uitstappen met de kinderen maakt, ik ben ontroerd en trots en nederig over hoe deze kinderen opgroeien in een wereld die ik samenvat als ‘vol diversiteit’ maar die voor hen volstrekt normaal is, hoe zij die gouden zetels niet onmiddellijk wegzetten met immo-webreflex van ‘dit zal het niet worden’ (want ja hoor, ik doe het wel). En ik ben vol bewondering en dankbaar voor Laika en de ploeg van dit stuk, die dit kunnen, die de finesse hebben om kinderen zo goed te verstaan, en onze maatschappij en de kunst om dit op een klein podium neer te leggen, als een schitterend pareltje.
TEKST Zetels van Goud Rachida Lamrabet REGIE Jo Roets SPEL Alain Rinckhout, Deniz Polatoglu Colen VORMGEVING Saskia Louwaard KOSTUUMS Inge Büscher REGIE-ASSISTENTIE EN EDUCATIE Marieke Dijkwel PUBLIEKSBEGELEIDING Gwendalyne Van Erp DRAMATURGIE Caroline Fransen