Philippe Decouflé en compagne DCA - Nouvelles pièces courtes
Het is een wat bevreemdend gevoel: het is snikheet in de Bourla en op scene staan twee dansers in maatpak. Een man en een vrouw. Ze maken acrobatische bewegingen op klassieke muziek. Dan komt er een piano de scene op gerold waarop ze spelen en stunten. Ze zingen een zeemzoeterig liedje. Het is bizar. Origineel? Misschien. Maar toch ook wel ‘noch vis noch vlees’. Een beetje bij de haren getrokken? Misschien een tikje amateuristisch? Ik weet niet welke kant dit op gaat.
Stuk nr 2. Het decor blijft hetzelfde maar is veranderlijk. Het doet denken aan het interieur van de Archiduc in Brussel. Twee dansers met een eigenaardig kostuum (korte pofbroek met vacht) dansen samen en apart. Het is burlesque. Het doet denken aan avant-gardistische voorstellingen in het Parijs van de jaren 20 - of toch wat ik me daarbij voorstel. Gedurfd. Grotesk ala Paul Van Ostajen, een vleugje jazz. Er wordt video ingezet op een niet eerder geziene manier. Het beeld is een extra speler, verstevigt het geheel.
In het derde stuk wordt gedanst op het Stabat Mater van Vivaldi met kleurrijke, gebreën kruipkostuums. Opnieuw dat fabuleuze videobeeld. Ik krijg de smaak te pakken. Hier wordt je vrolijk van. Decouflé laat je de zomer intuimelen met een prettig gestoord gevoel. Nu parodieert hij op het klassieke ballet. De dansers doen oefeningen aan de rekstok en flitsen als ineengehaakte zwanen op een carousel voorbij.
Twee dansers-muzikanten starten elk aan de andere kant van de scene, boven hen projecteert een videoscherm hun bewegingen. Wanneer de echte dansers een stap naar elkaar toe zetten, blijft op het videoscherm hun oorspronkelijke positie staan, zodat je op het eind een hele troep dansers op beeld ziet, terwijl het er in werkelijkheid maar twee zijn. Ontwikkeling en evolutie: van baby naar volwassene, van aap naar mens.
Een vrouw hangt aan een kapstok en zweeft door de lucht: het doet denken aan de Special Effects in de King Kong film van de jaren 80, en aan de grote val van Alice naar Wonderland en uiteindelijk ook aan de knappe vrouwelijke sidekicks van James Bond 007.
We vertrekken tenslotte per vliegtuig naar Japan met op de achtergrond Portugese muziek. De videobeelden creëren een massa door de dansers bij tienvoud te vermenigvuldigen. De eenzaamheid binnen die Japanse overvloed, snelheid en grootsheid wordt heel tastbaar. Decouflé verzacht die eenzaamheid met gedichtjes en bijpassende, geestige beelden.
Wat Decouflé brengt, is absurd, poëtisch en grappig. Ik heb me helemaal laten verrassen en het voelde geweldig.
Staande ovatie.
PS. Wie had ooit gedacht dat de Fransen over ‘la guerre des étoiles” spreken wanneer ze Star Wars bedoelen…?