Al een tijdje geleden, in 2011 of 2012, grasduinde ik in de Copyright - de kunstboekhandel in de Nationalestraat in Antwerpen - door de tuinarchitectuurboeken, tot mijn oog viel op een rustgevende cover. Het boek ging over Piet Oudolf en de tuinen die hij heeft aangelegd, en het enige wat ik meteen wilde, was in zo’n tuin kunnen wonen. Wat me eraan fascineerde was de perfecte combinatie van chaos en rust, van wild en toch ritmisch, van vorm en textuur en dan pas kleur. In die tuinen wiegden de grassen op het tempo van de natuur en de weergoden. Ik sloeg het boek mentaal op voor een ‘ooit-eens-cadeautje-aan-mezelf’ en liet het gaan.
“For me, garden design isn’t just about plants, it is about emotion, atmosphere, a sense of contemplation. You try to move people with what you do. You look at this, and it goes deeper than what you see. It reminds you of something in the genes — nature, or the longing for nature.”
-Piet Oudolf-
Ik heb het boek nadien nooit meer teruggevonden en heb er nog altijd spijt van. Om dat gevoel geen tweede keer op te lopen, heb ik niet lang getwijfeld toen ik las dat het eind oktober de laatste dagen zouden zijn waarop de tuin van Piet Oudolf himself open zou zijn voor publiek.
Piet Oudolf is een Nederlandse tuinarchitect die een revolutie in de tuinwereld ontketende door van ‘grassen’ zijn handelsmerk te maken. Grassen waren not done, te banaal, ongestructureerd, tot Piet Oudolf de mensen toonde wat je ermee kon. Hij heeft talloze publieke tuinen en parken over heel de wereld op zijn naam staan, waaronder de tuin van het Museum Voorlinden in Wassenaar. Piet’s eigen tuin in Hummelo was dit jaar voor het laatst te bezoeken, maar wie die niet zag, kan hier nagenieten van de foto’s en de documentaire trailer van Thomas Piper.
De variëteit in grassen, qua kleur, textuur, vorm, het naar boven rijken, het naar de grond buigen, de donkerte en fragiliteit van het verval, de lichtheid van de gepluimde knoppen, de majestueuze staken naast de meer bescheiden bladeren, het ritmisch wiegen, de ongrijpbare floue mist die er hangt, de tegenstelling met de geometrische hagen, schoon. schoon. schoon.
