Van de acht kaarten die men bij me had besteld, kwam er uiteindelijk vier man opdagen. Wel, de afwezigen hadden ongelijk. Vanaf de eerste seconde was dit groots theater, en dat bleef zo gedurende de twee daaropvolgende uren. Hoewel de regisseur Simon Stone zegt dat het decor geen speciale betekenis heeft, is het toch één van ingrediënten die het stuk mee kruiden. Er staat namelijk een huis op scène. Een echt huis, met muren en deuren en kamers en vensters, gelukkig met veel vensters. Het huis draait rond, niet continu, maar al naargelang de scène die gespeeld wordt en afhankelijk van wie zich in welke kamer bevindt. Het Frans is sappig, snel, en af en toe slang, maar ondanks het feit dat het niet onze moedertaal is, neemt dat op geen enkel moment de dynamiek uit de voorstelling. Simon Stone laat - Tsjechov en zijn 'de drie zussen' indachtig - een familie van drie zussen tijdens feesten en vakantieperiodes samenkomen in hun vakantiehuis. Elk heeft zijn eigen leven, maar tegelijkertijd zijn hun levens erg verknoopt. Ze zien elkaar graag, het is een hechte familie met een 'open house' cultuur, hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Vrienden lopen af en aa, onbekenden worden met open armen verwelkomd. De vader is gestorven, en het is daar dat het publiek inpikt, wanneer de drie zussen (en er is ook een broer) samenkomen om de as van hun vader te verstrooien. Maar daar komen ze nooit toe, ze zijn te druk bezig met de wereld te verbeteren, Trump te verwijten, hun machteloosheid ten aanzien van de migratie te bewenen, maar ook met hun eigen beslommeringen. De oudste zorgt en doet de boel draaien, de jongste is een vrije, ongebonden vogel, de middelste het meest zoekend. Ze dansen, ze drinken - de broer rookt teveel hasj - ze zwemmen. Onderhuids voel je dat ze hunkeren naar hoe het vroeger was. De jaren gaan voorbij. De kern blijft maar de gezinnen vallen uit elkaar: de broer vergokt alles, is verslaafd en verliest zijn vrouw en kinderen daardoor, de middelste wordt verliefd op een ander, haar man relativeert, de jongste grijpt terug naar haar oude liefde, palmt hem in, sluit hem op. Het draait uit op een tragedie. Het publiek verstomt van zoveel menselijkheid. De acteurs van théatre de l'Odeon spelen weergaloos. Tijdens de pauze zegt een vriend: 'dat zijn jullie, jij en je twee zussen, tijdens de Ardennenweekends' Zou iedereen hier iets in herkennen van zichzelf? Maar los van die spiegel, is dit van het beste wat ik dit jaar al zag. Heel heftig.
Een heel volwassen leven trekt in twee uur voorbij
