We zouden naar Koppie Koppie gaan, hadden routinematig onze tickets afgeprint, niet meer nagelezen waar de voorstelling precies over ging. De zaal in de Studio zat vol met kleine ukkies en hun (groot)ouders. Het decor was kaal. Een ruime zwarte zaal met daar middenin, centraal een grote, witte installatie: achteraan een muur, die vanaf ongeveer het midden in een helling afdaalt naar de grond, het witte deel loopt nog een aantal meters op de grond verder. Verder niets. Wanneer de zaal donker wordt, wordt dat grote witte niets opeens een projectiescherm met geweldige mogelijkheden. Door haar gebogen vorm, worden geprojecteerde landschappen echt 3D en krijgt alles een bijzondere diepte. We zien sterren aan de hemel, de zon, planeten, Adam en Eva (misschien?) en dan zoomt de camera in op de navel van Eva. We bevinden ons in de gezellige zachtroze baarmoeder en zie daar, uit de gleuf van het decor - daar waar de muur een helling wordt, hebben ze een geniale ingreep gedaan want je kan je er verstoppen, het zijn de coulissen! - komt een baby met een enorm hoofd zonder neus en zonder mond gerold. Het lijkt een enorme baby, door het hoofd in papier-maché een echte pop, en de filmprojectie gaat in dialoog met de baby. Het is magisch wat er met zo weinig middelen plots klaps ontstaat. Je hoort de hele zaal vol ongeloof de adem inhouden. Dit is wonderlijk! Ongezien. Eenvoudig maar hyper origineel. De helling fungeert als glijbaan. Een glijbaan natuurlijk! De belevingswereld die hier wordt neergezet is volledig op maat van de kleine mensen. Herkenbaar maar niet belerend, speels maar niet pietepeuterig. En dan krijgt de baby ogen en een neus: die worden door de film op het enorme hoofd geprojecteerd: we dromen van een ijsje, we dromen dat we kunnen vliegen. Er fladdert een vlinder die ons voor de gek houdt. De muziek is lichtvoetig, dynamisch, grappig. In de blik van de kinderen zie je niets dan plezier, verwondering, verrassing. Spetters en spatters verf - kliederen en klodderen: sommigen doet het denken aan Jackson Pollock, voor de kinderen is het Hervé Tullet. Ze spelen tikkertje en verstoppertje, zitten in de knoop met hun lichaam ("hoe doen die dat, hoe doen die dat!?"), rijden in een racewagen, dromen over monsters, worden voor het eerst verliefd en halen tomaten uit hun oren. Maria Clara Villa-Lobos, want zo heet de maker van dit poëtisch wonder, heeft kinderen helemaal begrepen. Ik hoop dat de jury van het theaterfestival ook is komen kijken!
Boeken van Hervé Tullet
