Hier sta ik dan, door de omstandigheden gedwongen tot rust. Nooit eerder was ik zolang gesloten. Maar de tijd heeft me geleerd dat alles voorbijgaat. Ook dit. Een eeuwelinge, zeggen ze, maar ik blijf even trots als in de allereerste jaren. Vind ik mijn positie lastig? Was het vroeger beter? Ach, het is juist dat ik geprangd sta tussen de hoge benen van de jeugd, maar ik word nog steeds gerespecteerd en de jeugdige pretentie van ‘al maar hoger’ en ‘al maar blinkender’ stoort me niet. Ik hou wel van een beetje contrast en dat we met de leeftijd verschrompelen lijkt me in mijn geval bewezen en gepermitteerd. Bijna 100 jaar sta ik hier, in innige dialoog met de zee. Mijn trouwe loebas. Nooit leefden we in onmin. Ja, af en toe werd het hem teveel, dan blies hij als een woest en onstuimig beest zijn golven in mijn gezicht. Maar ik bleef kalm. Altijd is hij teruggekomen, behoedzaam, en met de staart tussen de benen. Geen speld komt tussen ons in. Misschien is dat mijn kracht wel, dat ik alles over me heen laat komen, het zachtjes opneem, zonder oordeel: slecht geklede toeristen, grote luidruchtige families, verliefde koppels, heel chique dametjes, weduwnaars, Duitsers tijdens de oorlog, alles komt en blijft terugkomen. Zonder dat iemand het heeft gemerkt, werd ik de hoeksteen van deze badstad. Ik was er eerst en toen kwam de rest. Incontournable. Sommigen noemen me een ‘instituut’, anderen zien me – ondanks mijn naam – als Grande Dame, zelf voel ik me van in het prille begin en ook vandaag nog het moederdier. Generaties heb ik in mijn schoot zien opgroeien. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik de kleinsten mee heb gevormd. Vandaag weten ze wat kwaliteit is en warmte en vriendelijkheid omdat ze in mijn flank op het plein nieuwe vrienden maakten, terwijl hun ouders bij mij ‘thuis’ kwamen. Weet u, voor mij zit dat in kleine dingen: de trouwe, vriendelijke ober, zelfs als het razend druk is, het gesteven tafelkleed, de constante kwaliteit van de keuken die altijd open is, het kleine kommetje chips bij elk drankje. Ik hoop dat wat ik al die tijd met liefde geboden heb, ergens in het filodeeg van hun geheugen staat gegrift en dat ze het meedragen naar de volgende generatie. De tijd heeft hier stilgestaan, ja, maar het goede leven is wat mij betreft een mix van oud en van jong, van traditie en van vernieuwing, van rust en van energie. Komt u binnenkort ook terug? Ik heb u gemist.
