De Grote Dame van de kust, statig rijkt ze boven het strand uit.
Oogst 1963
De blouse van mijn grootmoeder
Eens, nu jaren geleden... naar Elisabeth Strout
Eens, nu jaren geleden op een dag tijdens de zomer, zat ik bijna zes uur lang vast in een vliegtuig dat omwille van technische problemen niet de toelating kreeg op te stijgen. Ik zat achteraan links aan het raam en ik herinner me dat ik – net nadat ik was gaan zitten - de krant op mijn schoot opensloeg en daarin het beeld van een brandende Concorde zag.
Carluccio's
Treuren
Een van de kinderen koos de postkaart uit in een museum. In een tempel van cultuur koos hij voor een kaart waarop alleen natuur te zien is, en niets anders. Of toch? Het boompje voorin is geplant door mensenhanden.
Het zijn vooral de woeste haren van de treurwilg die de aandacht vragen. Zij verraden de aanwezigheid van een onzichtbare speler : de wind. De grote, oude wilg danst met de wind. het jonge boompje vooraan is stoïcijns, steekt aarzelend zijn takken naar vele kanten en laat de wind tussen de oksels van zijn armen glijden. Verder gaat het niet. De treurwilg is een oerelement. Hij stond in het stadstuintje van mijn kindertijd. Hier lijkt hij schraal en een beetje ziekelijk, maar in mijn herinnering is hij de boom op de museumkaart: aanwezig, speels, zacht en met een melancholische oude-mannen-wijsheid die geruststelt. Zijn haren hingen toen nog tot aan zijn tenen. De tuin is inmiddels flink veranderd. De achtermuur staat dieper en alle perkjes zijn verdwenen, er is een nieuwe boom geplant, maar de treurwilg staat er nog.
De foto op de postkaart is van Anne-Marie Jacobs, 2016 - Gent. amiejaco@gmail.com
