De zaal is wat ze noemen gezellig donker, gevuld met de kleuren van de betere foto over zo'n moment: flakkerend geel, zwarte tafelkleden, zilver bestek, flou. Het geluid van tikkend servies, geanimeerd gesprek, zonder luidruchtig te zijn - dat zou niet passen in deze kringen.
Dan sommeert de prefect tot stilte. Een van de leerlingen zal een pianostukje ten beste geven. Hij komt vanuit de kille gang de zaal ingestapt, waarvan de hitte als een zwaar deken over hem valt. Zijn handen zijn nat, en hij voelt alleen het gebons van zijn hart dat tot in zijn keel hamert, waardoor zijn concentratie vooral daar zit, op dat geklop, en hij nu al uitgeput plaatsneemt op het kleine draaikrukje voor de piano. Hij weet niets meer, behalve dat hij zijn handen droog moet krijgen en dat ze op hem wachten. Ergens wordt gekucht. Naast hem staat de prefect. Ze zegt: "Oui" omdat het moment al lang gepasseerd is en hij nu toch moet starten. Hij zet aan - Toing Toing Toing - zijn middelvinger glijdt uit over de ivoorkleurige do-toets waardoor het ritme zoek is. Hij wil opnieuw beginnen, sluit de ogen, probeert speeksel te verzamelen links en rechts in die kurkdroge mond, wrijft zijn handen krachtig over zijn korte broek, en begint opnieuw. Het gaat niet beter, hij blijft aan de noten hangen: de hele vertaalslag van het lezen van de noten en het doorgeven via zijn hersens aan de vingers kan je horen in de klanken uit de piano.... Na een pijnlijke stilte volgt een aarzelend applaus. Met gebogen hoofd stapt hij tussen de tafels naar de gang. Het is er leeg en koel.