Drie jaar geleden begon ik een bloementuin. Waar eerst een-met-netels-overwoekerde-kippenren stond, groeien vanaf de lente nu eenjarige bloemen; Die bloementuin is mijn ‘club’ geworden, we tellen drie vaste leden (mijn grote zus, ikzelf en de natuur) en een aantal losse leden (lieve vrijwilligers die soms een handje toesteken).

De tuin brengt ons voortdurend in verwondering en geeft nieuwe impulsen, want we groeien niet alleen bloemen maar maken ook zeep met de rozenbottels en de netels, en schrijfinkt van de dahlia's, en we houden feesten met de vruchten van de moestuin.

Deze tuin geeft ons zoveel. Overvloed. En verantwoordelijkheid. En een alibi om samen te zijn, samen te werken, bij te leren, te experimenteren, samen te vloeken, te bewegen, buiten in de frisse lucht te zijn, omringd door schoonheid en hoop. Het is een werk van liefde waarbij de bloemen als een geschenk aanvoelen. Het is een kweekplaats van verbondenheid, hij geeft ons rust, focus en ritme.